Costa de Prata

Portugees levenslied vol melancholie

De fado is dé volksmuziek van Portugal. Dit Portugese levenslied vond begin 19e eeuw zijn oorsprong in de arme wijken van Lissabon. Fado betekent letterlijk 'lot' (afgeleid van het Latijnse woord fatum), en het lied is onderdeel van het leven van iedere Portugees. Het gaat over de gebeurtenissen in het leven, over melancholie, verdriet, heimwee naar wat niet meer is en weemoed, maar ook over blijdschap en feesten. Hier is een Portugees woord voor: saudade. Dit is een typisch Portugees woord, in andere talen is er geen vertaling voor.

Er zijn twee stromingen: de fado van Coimbra, en de fado van Lissabon. De fado van Lissabon is de meest populaire fado, heeft een volks karakter, en werd vroeger voornamelijk door vrouwen gezongen. De fado van Coimbra wordt alleen door mannen gezongen, en heeft een meer academisch karakter.

Sinds de heropleving van de fado in de jaren negentig, geniet de fado steeds meer internationale bekendheid bij een groter publiek. Amália Rodrigues wordt beschouwd als een van de belangrijkste en invloedrijkste fadozangeressen ooit.

In zowel Lissabon als Coimbra zijn veel restaurants waar (professionele) fadistas (fado zangers) hun liederen zingen. Vooral de wijken Bairro Alto, Alfama en Mouraria in Lissabon zijn hierom bekend.
Ook in de Costa de Prata worden in diverse restaurants fado avonden georganiseerd, met een avondvullend programma met diner en fado.

De Portugese fado is in 2011 toegevoegd aan de lijst van immaterieel cultureel werelderfgoed van Unesco, de cultuurorganisatie van de VN.

Fado, het lied van een vissersvrouw

Een voorproefje...

Uitgezonden monniken stichten klooster

De abdij stamt uit 1153, de tijd waarin Koning Afonso grote gebieden tussen Leiria en Óbidos doneerde aan Don Bernardo de Claraval. Het was een woeste, verlaten streek met voldoende water. Het gebied lag in een diepe vallei, 'waar de zon laat opkwam en weer vroeg onderging'.

Een geschikte plaats dus voor monniken, omdat ze dan veel tijd hadden om te bidden en te mediteren. Eén van de 'regels' van de orde bepaalt dat er als er (te) veel monniken in een bepaald klooster zijner 12 monniken uitgezonden worden om elders een nieuwe abdij te stichten. Toen er dus monniken vanuit het klooster Claraval (Frankrijk) in Alcobaça aankwamen troffen ze een verlaten streek aan. Er woonden slechts enkele afstammelingen van Portugeesarabieren.

De geschiedenis van het klooster, een lovestory

De Real Abadia (koninklijke abdij) de Santa Maria vormt in vele opzichten het hart van Alcobaça.

Het begon allemaal toen koning Alfons I aan de heilige Bernard beloofde hem een stuk grond te geven als het zou lukken de stad Santarém op de Moren te veroveren. Deze verovering was in 1147 een feit, en in 1178 begonnen de cisterciënzers met de bouw van het klooster, en zo’n 45 jaar later was het klaar. Het werd al snel het belangrijkste cisterciënzer klooster in Portugal. Zowel de kerk als het klooster zijn van oorsprong gotische gebouwen. Later zijn delen aan het klooster toegevoegd in andere bouwstijlen, zoals de twee baroktorens.

Oorspronkelijk was het complex veel groter, maar de aardbeving van 1755 en de Franse bezetting aan het begin van de 19e eeuw hebben grote delen van het klooster verwoest. Wat overbleef is echter nog steeds een gigantisch complex, dat deels open is voor het publiek. Een bezoek aan het klooster is zeker de moeite waard, u ziet dan onder andere de kruisgangen, het lavatorium, de indrukwekkende keuken, de eetzaal, de kapittelzaal, en het dormitorium.

Een lovestory

In de kerk liggen de lichamen van Pedro I en Inês de Castro, elk in hun eigen sarcofaag. Hun liefdesverhaal is zeer beroemd. Pedro, zoon van Afonso IV, zou trouwen met de Galicische Constança. Zij kwam naar het Portugese hof met onder andere haar hofdame Inês. Pedro en Inês werden smoorverliefd op elkaar. Dit verontrustte Afonso IV zo erg, dat hij besloot Inês terug te sturen naar Burgos. Pedro en Constança trouwden, maar Pedro kon Inês niet vergeten.

Toen Constança stief in 1345 kwamen Pedro en Inês weer bij elkaar, en zij trouwden in het geheim. Samen kregen ze 4 kinderen. Afonso IV kon zich echter niet bij neerleggen, en beval in 1355 de dood van Inês; ze werd door huurmoordenaars onthoofd. Pedro was woest en wilde wraak. Na zijn troonsbestijging in 1357 heeft hij meteen de huurmoordenaars, die waren gevlucht naar Galicië, laten uitleveren. Hij heeft ze in Santarém op gruwelijke wijze laten martelen tot de dood volgde, en hun lichamen tentoongesteld.

In 1361 liet Pedro het lichaam van Inês balsemen en gekleed als koningin op een troon naast hem in de kathedraal zetten. Alle leden van de adel en de volksvergadering werden gedwongen haar hand te kussen waarmee ze postuum gekroond werd. Daarna werd haar, inmiddels koninklijke, lichaam naar Alcobaça gebracht en in een sarcofaag geplaatst. Op bevel van Pedro werd zijn eigen sarcofaag recht tegenover die van Inês gezet, zodat zij bij hun herrijzenis op de dag des oordeels elkaar weer in de ogen kunnen kijken.

Meer over het leven als monnik in het klooster van Alcobaça

Treed binnen...

www.mosteiroalcobaca.pt

In deze 'broedergrotten' kunt u duizenden stalactieten en stalagmieten bewonderen in een waterrijk decor

Hoewel de Santo António grotten in 1955 en de Alvados grotten in 1964 werden ontdekt, worden ze eigenlijk altijd gemeenschappelijk genoemd. Ze liggen dicht bij elkaar maar zijn verder zeer verschillend.

De Santo António grotten onderscheiden zich door hun monumentale grote zaal die worden doorkruist door kleine waterwegen en natuurlijke meren, geheel gevuld met stalactieten en stalagmieten. De Alvados grotten onderscheiden zich door hun schijnbaar eindeloze gangen, die onverwacht openen naar kleine zalen en diverse natuurlijke meren, evenals hun talloze tunnels onderbroken door diepe "Algares" kenmerkend voor de regio.

Waterwerk

Als het regent stroomt het water over het tapijt van grote granieten stenen en wordt opgevangen in een immense collector .

Op natuurlijke wijze wordt het water gefilterd en gezuiverd in de buik van de berg en gestuurd naar de publieke fontein op het dorpsplein als drinkwater voor de bevolking van Mendiga. (2480 Porto de Mós)

In het park staat een educatief schaalmodel van de waterwinning. Ook is er een speeltuin voor kinderen, barbecue en toiletten.