Zilverkust Portugal

In Alcobaça is een geweldige winkel: Granja de Cister. Dit betekent zoiets als ‘kleine kloosterboerderij’.

In Alcobaça is een geweldige winkel: Granja de Cister. Dit betekent zoiets als ‘kleine kloosterboerderij’.
Het doel van de winkel is het promoten van lokale produkten, en is onderdeel van de Cooperativa Agrícola (landbouwcoöperatie) van Alcobaça.
Je kunt er vanalles kopen: groente, fruit, zuivel, vlees, brood, koekjes, wijn, en nog veel meer. Maar ook dingen als tassen en textiel. En alles is dus regionaal geproduceerd.
Daarnaast is het gewoon een prachtige winkel, alles is mooi gepresenteerd, je kijkt er je ogen uit. Ook is er een gezellig café waar je kunt genieten van een kopje koffie met gebak, of een broodje.
Je kunt hier dus terecht voor je boodschappen, maar zeker ook als je leuke kadootjes of souvenirs zoekt. Het is toch heerlijk om na je vakantie thuis nog eens te genieten van al die heerlijke Portugese produkten?

Granja de Cister heeft een website.

Als je ooit eens in Portugal bent geweest, kan je nauwelijks zijn ontgaan dat je in alle souvenirwinkels stuit op een (meestal zwarte) haan met een uitbundige rode kuif en vrolijke oogjes. Dit is de haan van Barcelos. Wat is het verhaal van die haan?

Eeuwen geleden was er een pelgrim onderweg naar Santiago de Compostela, en hij maakte een stop in het plaatsje Barcelos, in Noord-Portugal. Er was net een geval van diefstal geweest in Barcelos, en men was naarstig op zoek naar een schuldige. Niemand geloofde dat de man een onschuldige pelgrim was, en hij werd schuldig bevonden aan de diefstal. Zijn straf was niet mals: hij zou worden opgehangen.
De man hield echter stug vol dat hij onschuldig was, en vroeg of hij de rechter mocht spreken. Dat mocht. Hij werd naar het huis van de rechter gebracht. De rechter zat net aan tafel met een stel vrienden, en stond op het punt een lekkere gebraden haan te verorberen. De man bepleitte nogmaals zijn onschuld, maar de rechter geloofde hem niet, en bleef bij zijn veroordeling.
De veroordeelde wees daarop naar de gebraden haan op het bord van de rechter, en voorspelde dat de gebraden haan zou gaan kraaien als bewijs van zijn onschuld. Uiteraard geloofde niemand dat.
De man werd naar de galg gebracht, en op het moment dat het touw om zijn nek zat en ze hem wilden ophangen, begon tot ieders stomme verbazing de gebraden haan te kraaien. De rechter verklaarde dat de veroordeelde toch onschuldig was, en de man werd vrijgelaten.
De man vervolgde zijn tocht naar Santiago de Compostela, en keerde een aantal jaar later terug naar Barcelos, en richtte daar een monument op ter ere van Santiago en de Heilige Maagd.
De Galo de Barcelos, zoals de haan heet in het Portugees, staat dus symbool voor ontzettend veel geluk!

Deze glazen Galo de Barcelos is een wanddecoratie in een van de Casas Fruta huizen, gemaakt door Iris Franken

Portugezen zijn dol op alles wat uit zee komt. Niet alleen vers, maar ook gedroogd, zoals bacalhau, en in blik, zoals sardines.

Als je eens in een Portugese supermarkt bent geweest heb je vast gezien hoe groot de schappen met ingeblikte vis en zeevruchten zijn.
Er waren ooit honderden conservenfabrieken in Portugal, waar verse vis werd verwerkt tot conserven. Dat zijn er nu een stuk minder, maar het werk is vaak niet veranderd.

Er zijn nog een aantal fabrieken waar alles nog steeds met de hand wordt gedaan, er komt geen machine aan te pas. Nou vooruit, er zijn 3 machines waarin de vis wordt gegaard, de deksels op de blikjes worden gedaan, en de blikjes worden gesteriliseerd. Hele generaties van vooral vrouwen doen dit werk al tientallen jaren. Stukjes groente onderin het blikje? Wordt met de hand gedaan. De staart van de sardine knippen zodat het in het blikje past? Met de hand. Blikje afvullen met olie of saus? Met de hand. De blikjes in een mooi papiertje verpakken? Met de hand. En dat gaat allemaal heel snel!

En echt, je proeft het. Het wordt met liefde gedaan. En het komt ook doordat de vis eerst wordt gegaard, en dan pas in een blikje wordt gestopt. In de fabrieken waar het hele proces volledig automatisch verloopt wordt de vis in het blikje gegaard, waardoor vocht en vet in het blikje blijven. En dat geeft een hele andere, veel minder lekkere, smaak.

Niet alleen sardines worden ingeblikt, maar ook tonijn, bacalhau, inktvis, mosselen; je kunt het zo gek niet bedenken of het wordt tot conserven verwerkt. In deze video kun je zien hoe het proces bij Conservas Pinhais in zijn werk gaat: https://youtu.be/jpTwHAt0Zxw

Een aantal fabrieken heeft eigen winkels in het hele land, waar je al het ingeblikte lekkers kunt kopen. Mocht je in Óbidos zijn, dan is een bezoek aan de winkel van Comur (Conservas da Murtosa) zeker de moeite waard. Een prachtig pand, met wanden vol prachtige blikjes. Er zijn zelfs blikjes met jaartallen, zo kun je een leuk verjaarskado voor iemand (of voor jezelf) kopen.

En wees gerust, de blikjes zijn niet zo oud, het is gewoon verse produktie.

Arroz de Marisco met een heerlijke Vinho Verde of een eenvoudige maar overheerlijke Frango Assado... Zo maar een paar gerechten die geserveerd hebben op de terrasjes aan de baai van São Martinho do Porto. Een gezellig strandplaatsje aan een bijzondere baai in midden-Portugal.

Costa de Prata

De Costa de Prata of Zilverkust zoals dit gebied heet, staat bol van de bezienswaardigheden. Een groot aantal ervan is door Unesco aangewezen als World Heritage. Je vindt ze in plaatsen als Alcobaça, Tomar en Batalha. Stuk voor stuk absoluut een bezoek waard.

De regio staat ook bekend om haar eindeloze en veelal lege stranden waar het heerlijk uitwaaien is. En wist je dat nabij de plaats Nazaré de hoogste surfgolven ter wereld (!) gemeten zijn? Qua natuurgeweld gaat het er wat rustiger aan toe in Foz do Arelho, een strandplaats aan de monding van de Lagoa de Obidos. Er worden veel watersporten gedaan, er zijn brede stranden en je vindt er leuke strandtentjes.

Mercado Medieval

Een ‘must see’ is het historische plaatsje Óbidos. Niet alleen om het plaatsje zelf, maar ook vanwege de evenementen die er georganiseerd worden. De bekendste is de jaarlijkse Mercado Medieval, de middeleeuwse markt. Maar er is ook chocoladefestival, een boekenfestival en een klassieke muziekfestival met concerten van internationale pianisten.

Biken & Hiken

Meer in het binnenland tref je ondermeer de Serra d’Aire e Candeiros, een ruig natuurgebied (zo groot als de Veluwe) waar je prachtige wandelingen kunt maken. Of een tocht per mountainbike of paard. Bezoek daar ook een van de indrukwekkende grotten of de bijzondere zoutpannen van Rio Maior.

Centraal tussen al dit beziens- en beleefwaardige, vind je onze vakantiehuizen. De casas zijn ruim opgezet en comfortabel. Met een mooie tuin en veel privacy. Dichtbij de kust en op een uurtje van Lissabon. Geniet van de zon op het zwembadterras, geniet van het uitzicht op je overdekte veranda. Geniet van het Portugese leven!

Até breve!

Juli 2019: 10 jaar geleden ontving Casas Fruta haar eerste gasten

Tien jaar! Het lijkt zo kort, en toch ook zo lang. En er ging heel wat aan vooraf...

In 2004 kregen we het idee om ooit naar Portugal te willen verhuizen, in 2006 kochten we de grond voor Casas Fruta, de bouw begon in 2008, en na een hele hoop ik-vertrek-achtig-gedoe was de opening in juli 2009.

Ach ja, de bouw, we hadden er zo mee in Ik Vertrek gekund. Het leek allemaal voorspoedig te gaan, totdat we begin 2009 bericht kregen dat de einddatum van de bouw een paar maanden was uitgesteld. We voelden nog geen nattigheid, dat kwam vast en zeker door die roze bril, we waren er vast van overtuigd dat de bouw echt zoals beloofd in mei klaar zou zijn. En dan zouden wij aan de slag gaan, met heel veel hulp van familie en vrienden, om de huizen in te richten en klaar te maken voor de eerste gasten.
We hebben ingericht in mei, dat wel, maar de huizen waren nog niet klaar. De aannemer was failliet en inmiddels met achterlating van een dikke stapel onbetaalde rekeningen met de noorder- danwel zuiderzon vertrokken. Het was een zware tijd, maar we wisten zeker dat het hoe dan ook afkwam. Dat is dus gelukt, maar het viel niet mee, het heeft ons heel wat hoofdbrekens opgeleverd en nachtrust gekost en volgens mij is het ook de oorzaak van mijn grijze haren.
En nu, 10 jaar later, kunnen we er inmiddels om lachen.

Sinds de opening is er al zo veel veranderd, teveel om op te noemen. Nou vooruit, om er een paar te noemen: alle borders zijn bedekt met plastic en grind, de huizen zijn al 2x geschilderd, het tuinmeubilair is vervangen, er is een schaduwterras gemaakt bij het zwembad, er is een carport met zonnecellen geplaatst waarmee we elektriciteit opwekken, de bedden zijn vervangen.
En ook niet onbelangrijk, de gemeente heeft de weg geasfalteerd.

In die 10 jaar hebben we vele honderden gasten van diverse nationaliteiten mogen ontvangen. En elk jaar zijn er weer mensen die terugkomen, voor ons een mooi teken dat we het goed doen.

En we vinden het leuk om te doen. Zo leuk dat we in 2013 Villa Limão hebben gekocht, en sinds 2017 zijn we de trotse eigenaren van Silver Coast Glamping. Allemaal in dezelfde straat, en voor elk wat wils.

We hebben zin in de volgende 10 jaar, we zijn heel benieuwd wat we nog voor veranderingen en/of vernieuwingen weten te bedenken. En we hopen nog heel veel leuke, gezellige gasten te mogen ontvangen!

In Coimbra kun je een bezoek brengen aan Portugal dos Pequenitos, oftewel Portugal van de kleintjes. Het is een recreatief-educatief park speciaal voor kinderen.

Het park bestaat uit verschillende delen, zoals Monumentaal Portugal (miniaturen van diverse Portugese monumenten), Portugees-sprekende Landen (miniaturen uit o.a. Afrikaanse landen, Brazilië, Macau), De Eilanden (miniaturen van de Azoren en Madeira), Coimbra, en Regionale Huizen.

Ook is er een klederdracht museum, waar zo’n 300 miniaturen van kleding uit de de periode 16e tot 20e eeuw te zien zijn. Alles is handgemaakt, en in 1950 aan het museum gedoneerd.

Portugal dos Pequenitos staat ook bekend om de sculpturen en architectonische kunst. De miniaturen zijn van goede kwaliteit en zeer gedetailleerd, en zijn interessant voor jong en oud.

Portugal is een land waar men gewoon is vers voedsel te eten. Maar elke dag je boodschappen doen valt niet mee als je in een klein dorpje woont, je geen vervoer hebt, en er als je geluk hebt alleen een klein buurtwinkeltje is.

Groenten en fruit verbouwt men als het even kan zelf. Zelfs al is er maar een klein stukje grond bij het huis, er is altijd plek voor kool, zeker voor het soort koolplanten dat een lange steel vormt waaraan de koolbladeren groeien: je plukt wat je nodig hebt, de plant produceert continu nieuwe bladeren, en zo heb je het hele jaar door verse kool. Er wordt trouwens ook stevig geruild: de een heeft heel veel aardappelen, de ander heeft veelteveel sinaasappels, en weer een ander heeft honderden liters wijn van eigen druiven. En kun je niet ruilen? Dan krijg je het gewoon. Heel simpel.

Voor vlees zorgen is ook niet een groot probleem. Vaak hebben mensen een paar kippen, niet alleen voor de eieren maar ook voor het vlees. Sommigen hebben zelfs een eigen varken, die krijgt al het afval en restjes en als het dier groot en vet genoeg is wordt het geslacht. De hele familie komt dan helpen om al dat vlees te verwerken, en er wordt echt niets weggegooid.

Brood kun je natuurlijk zelf bakken maar het is een hele klus, men bakt dan vaak voor een hele week, maar in de vochtige winters kun je het brood niet een week bewaren. Wij zijn gewend brood in de vriezer te stoppen en het er uit te halen zodra je het nodig hebt, maar dat kun je geen vers brood meer noemen natuurlijk. Trouwens, ik vraag me af of, bijvoorbeeld bij ons in het dorp, veel vriezers staan. Ik durf het te betwijfelen. Maar goed, ik dwaal af.
Vis dan, het staat bij de meeste Portugezen zowat dagelijks op het menu, en dan vooral bacalhau, maar vis kun je natuurlijk helemaal niet zelf produceren. Hoe kom je dan aan je vis?

Heel eenvoudig: sinds jaar en dag rijden bakker en visboer hun dagelijkse route langs de verschillende dorpen om hun klanten van vers brood en verse vis te voorzien. Vaak zie je 's-ochtends al vrouwen langs de kant van de weg staan, wachtend op de leverancier. Samen wachten is wel zo gezellig, en het is meteen een mooie gelegenheid om elkaar even over de laatste nieuwtjes bij te praten. Je weet precies wanneer de bakker of visboer er is, zodra ze in het dorp zijn laten ze dat weten door hard en lang op de claxon van de auto te drukken. Wij noemen het daarom gekscherend toeterbrood en toetervis.
Als iedereen van verse waar voorzien is, en ook de laatste nieuwtjes van de leverancier zijn vernomen, gaat iedereen weer naar huis met het eten voor die dag. En de volgende dag begint het ritueel van voren af aan. Behalve op zondag, maar dan ga je met de lunch gewoon naar het plaatselijke restaurant om "cozido à Portuguesa" te eten. En dan eten ze zoveel dat ze 's-avonds toekunnen met de restjes van de vorige dag. En op maandag is er dan gewoon weer verse aanvoer van brood en vis. Simpel toch?

Ik ging vanmorgen even via de keukendeur naar buiten, en terwijl ik het pad op stapte hoorde ik rechts van me geritsel in het grind. Ik keek en zag een slang achter het pampasgras tussen de stenen van de stapelmuur wegglijden. Mooi, maar ook een beetje griezelig...

Weer binnen keek ik uit het raam en zag een parelhagedis op ongeveer dezelfde plek lopen. Dat leek me slecht voor zijn gezondheid, maar goed, zo gaat dat in de natuur.

Toch wilde ik die slang op de foto hebben. Eerst zag ik hem met z'n kopje tussen de stenen uitkomen. Op een andere plek trouwens dan waar hij tussen de stenen schoot, kennelijk kun je achterlangs onder het grasveld. Ineens gleed hij tussen de stenen vandaan en verdween weer achter het pampasgras. Daarna weer even niets, totdat hij weer tevoorschijn kwam, in de border aan de bovenkant van de muur. Snel greep ik naar m'n camera, maar ik tikte per ongeluk tegen een randje, en meteen schoot hij weer weg. Ik was binnen hè, hij een meter of 6 verderop buiten. Weer een poosje gewacht, intussen een boterham etend, en daar was hij weer, in de border, met z'n kop boven een plant uit.

Deze foto is trouwens 2 uur later genomen, op dezelfde plek waar de slang tussen de stenen uit kwam. Ik wil niet weten wat er nog meer achter die stenen zit! Heel naïef dacht ik dat er alleen hagedissen en vogeltjes zaten, maar nee hoor, de wildernis begint gewoon op de drempel.