Twintig jaar geleden kwamen wij voor het eerst naar Portugal en we waren meteen verkocht. (Hoe we hier in deze regio terecht kwamen heb ik al eens beschreven in een stukje (zie www.costadeprata.info , De ontdekking van de Costa de Prata).

Achteraf bleek dat we toen ook al hier in de regio rondreden, maar dat was ik vergeten. Ik herinnerde mij alleen het gevoel dat ik bij die vakantie had. Ik voelde me op mijn gemak, veilig, vriendelijk bejegend en in verwondering over het prachtige landschap.

We zaten (illegaal) aan het strand bij San Pedro de Moel. En wij niet alleen. Er was een enorme illegale camping gebouwd met caravans, uitbouwtjes, tenten, hekken en tuintjes en dat stond er al járen. Een Portugees rommeltje. Net wat voor ons. Niet dat we contact met de mensen hadden. We spraken geen woord Portugees. Die camping bestaat niet meer, dat kon ook niet meer. Het jaar daarna gingen we terug. En weer zaten we ongeveer in dezelfde regio. Toch was er geen haar op ons hoofd dat er aan dacht om ooit naar Portugal te emigreren. Waarom zouden we. Er was en is nog steeds een hele wereld te ontdekken. En toch zitten we nu hier.

Op het moment dat we erachter kwamen dat de wereld ook vanuit Portugal te bezoeken is en wij (bijna) met pensioen gingen, ging het roer om. En ja, dan moest het Portugal worden en niet Spanje, Frankrijk of Italië. Geen macho’s hier, betaalbare prijzen, veel tolerantie, vriendelijke mensen en een ongelooflijk mooi land. En ja, natuurlijk ook veel bureaucratie, maar niet meer dan in andere landen.

Maar ik wil nog steeds op vakantie in eigen land, nu te weten Portugal. Iedere keer als ik een mooie foto zie van een streek, denk ik: ‘Daar wil ik nog een keer heen!’ en omdat ik de eigenschap heb om totaal te vergeten, dat ik er al eens geweest ben, kan ik iedere keer weer opnieuw genieten. We hebben nog lang niet alles gezien! Alleen, we  hebben teveel dieren (twee honden, drie poezen, muilezel en kippen en eenden) om zomaar te vertrekken en onze tuin is zo groot, dat we iedere dag erin moeten werken, wil het een beetje uitzien. Ook al omdat we onze buitenkeuken de ‘Keukenhof’ genoemd hebben. Dan moeten er bloemen in staan ook en liefst het hele jaar.Ook een uitdaging, hoor. We blijven er fit bij. Maar dat hadden we van te voren niet zo bedacht.  Dus gaan we als het weer het toelaat (bijna iedere dag) naar zee en wandelen met de honden, even op een terrasje zitten en kijken hoe de zon ondergaat. En ja ook in San Pedro de Moel.