Een van de leuke dingen van wonen in Portugal is dat je zoveel ruimte hebt. Een nadeel kan zijn dat je die ruimte gaat opvullen met dieren.

Wij hebben dieren en dat weten we. Maar of we nu kenners zijn? We hebben een poes ( Hans) die denkt dat hij een gans is en op het ogenblik samen met moeder gans, die hem geadopteerd heeft, eieren uitbroedt. Helaas hebben we er geen foto kunnen maken. Hans vlucht nog steeds weg als we te dichtbij komen. Jammer genoeg gaat hij niet achter de muizen aan die ook (letterlijk) een graantje meepikken. Ganzen gaan ook niet achter muizen aan, dus waarom zou Hans dat dan wel doen. Maar waar zijn zijn poeselijke instincten dan gebleven? We hopen tenminste dat Hans een Hans is en geen Hansje. We zitten echt niet te wachten op een nestje jonge poezen. Maar omdat we niet dichtbij kunnen komen, weten we dat niet.

De schapen zaten tot gisteren in het hondenhok i.v.m. de modder beneden in de wei en denken nu wellicht dat ze honden zijn. Betekent dat nu ze ook uitgelaten willen worden en moeten ze dan aan een riem? Of moet Loek maar herder worden. We wandelen al geregeld met Chamoor ( de muilezel).

En dan hebben we Bo, de hond, die denkt dat hij een mens is, want hij was drie weken toen we hem kregen. Bo is de baas over de hele beestenbende en over ons.

En wij, wij denken dat we kinderen zijn. En dat we het eeuwige leven hebben.